Από την Ευγενία Τετώρου
Κάποια χρόνια πριν, σε μια σχολική τάξη που έσφυζε από νέα παιδιά, ρώτησε ο καθηγητής της Ιστορίας. «Τί ξέρετε για την εθνική επέτειο που έρχεται;» Όλοι μαθητές της τρίτης Λυκείου είμαστε και καλοί μάλιστα. Υψώθηκαν χέρια και σαν σε τηλεπαιχνίδι, ο ένας είπε αυτό κι ο άλλος το άλλο. Ο καθηγητής γέλασε. Ήταν τόσο ατυχείς και άτοπες οι απαντήσεις. Έπειτα, εγώ περίμενα κάτι να μας πει. Μια τοποθέτηση δική του. Λες και ολόκληρο το κεφάλαιο της εποποιίας μας, χωρούσε σε μια τοποθέτηση. Αλλά όχι. Σκοτάδι στο σκοτάδι έμεινε…
Οι σχολικές τάξεις αδειάζουν. Χρόνο με το χρόνο οι νέοι αποφοιτούν, αλλά με άγνοια της νεότερης ιστορίας τους, την οποία δυστυχώς δεν διδάχτηκαν, πράγμα που συμβάλλει σε μια ολοένα ασθενέστερη μνήμη. Κολλημένοι σε αυτό το ιστορικό « «ΟΧΙ» , που διαστρεβλωμένα κατέστησε συνειδητά, έναν κανονικό δικτάτορα σε εθνάρχη..με προσκολλημένα τα παιδιά στο τυπικό των παρελάσεων. Μια συμβολική κατάθεση στεφάνων από τους βαθιά συγκινημένους πολιτικούς μας και λαμβάνει τέλος μια συνοπτική υποχρεωτική διαδικασία.
Ίσως το πιο ισχυρό τονωτικό για την ιστορική μνήμη μας, η πνευματική μας ωφέλεια, νά ναι στο φάσμα ενός πλούσιου λογοτεχνικού έργου, που μας τιμά και μόνο που υπάρχει. Έργα όπως το «Άξιον Εστί» του Ελύτη, με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, αποτελούν κραυγή ανθρωπιάς κι απόγνωσης για τον σημερινό άνθρωπο.
Θα ήθελα η ιστορία που διδασκόμαστε, να μιλά για τον άνθρωπο. Για την Ελληνίδα μάνα της Πίνδου που στρατεύτηκε στο πλευρό όλων των παιδιών της. Για τους Έλληνες που μόνοιασαν και ενώθηκαν για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρικού μετώπου, ενώ χρόνια μετά, αντί να εργαστούν για την ειρήνη, αλληλοεξοντώθηκαν μπρος σε διαφορετικές ιδεολογίες και πιστεύω.
Ας ήταν να μαθαίναμε για τους αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ένας εξ αυτών, ο Άρης Σφουντούρης, μαρτυρεί με τη ζωή του, την απερίγραπτη φρικαλεότητα ,που βίωσε ως παιδί στο πολύπαθο Δίστομο. Με την ορφάνια, τον ξεριζωμό, την εξαθλίωση, ως μερικά από τα ολέθρια αποτελέσματα αυτού του πολέμου.
Θα ήθελα να μας πουν και για τον εικονογραφημένο «Μικρό Ήρωα», πρότυπο για τα παιδιά που έδρασαν στην αντίσταση, για την θυσία της ηρωίδας μαθήτρια της αντίστασης, Ηρώς Κωνσταντοπούλου, ανάμεσα σε πολλούς νέους και νέες, για την τραγουδίστρια της νίκης Σ. Βέμπο και για τις επιθεωρήσεις του Τραϊφόρου που κράτησαν ζωντανό το σθένος της ελληνικής ψυχής.
Η ιστορία που συνηθίσαμε, δεν έπρεπε να ναι μάθημα αποστήθισης που να μας αναλώνει σε χρονολογίες, σε μάχες, σε συνθήκες ειρήνης, σε οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικές ανισότητες. Λίγα θα θυμόμαστε για τη γραφή , την αρχιτεκτονική, τις τέχνες με τους κορυφαίους εκφραστές τους των περασμένων χρόνων, καθώς και τα ρεύματα που εκπροσωπούν.
Η γνώση της Ιστορίας μας είναι διδαχή, για το πώς θα μπορούσε να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Είναι η αποφυγή των μοιραίων κι οδυνηρών συνεπειών που στοιχίζουν την ελευθερία των λαών του κόσμου. Δεν τροποποιείτε η ιστορία , δεν διαγράφεται, ούτε γράφεται για να μας αρέσει. Ιστορία είναι κι εκείνα που δεν μας αρέσουν, όπως τα ζωώδη ένστικτα της επιβίωσης σε καιρό πολέμου, η αβεβαιότητα για το αύριο, οι προδοσίες, η άνθιση της μαύρης αγοράς, η πείνα κι ο ξεπεσμός της στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Η Ιστορία δεν χωρίζεται σε καλούς και σε κακούς. Διακριτή γραμμή δεν υπάρχει. Είναι για να μας υπενθυμίζει πως στον πόλεμο σκοτώνεται η ανθρωπιά και βασιλεύει η κτηνωδία. Ποτέ να μην ξεχνάμε πώς ήταν ένας πολιτισμένος ευρωπαϊκός λαός, ο κατακτητής, με βαθιά μουσική παιδεία, με μόρφωση, μα βρέθηκε να χρησιμοποιεί τα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματά του, για τον καλύτερο σχεδιασμό του θανάτου, με όπλα, με φούρνους και με θαλάμους αερίων, για τις τέλειες εκτελέσεις, γιατί ως κυρίαρχος που ήταν, δικαιούνταν να διαχωρίσει τον κόσμο μας σε ανθρώπους και σε υπανθρώπους, τροφοδοτώντας έτσι συνεχώς, το αχόρταγο θεριό μέσα του.
‘Κατά βάθος οι άνθρωποι είναι καλοί’, είναι η μεγαλύτερη κουβέντα, ειπωμένη από τη μικρή Άννα Φρανκ, ένα κορίτσι που θα ζει για πάντα στις καρδιές μας, ως παγκόσμιο σύμβολο αναφοράς, για την ειρήνη.
Ιστορία είναι και η ζωή του Έλληνα διερμηνέα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε στο τραγικότερο δίλημμα ζωής, σε καιρό πολέμου, να παραμείνει ή να πάρει τη θέση του κάποιος άλλος μπρος στο γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα της Καισαριανής, την Πρωτομαγιά του ’44. Ανάμεσα στους 200 Έλληνες που οδηγήθηκαν σε άδικη και βίαιη στέρηση της ζωής τους με εκτέλεση συγκαταλέχτηκε κι αυτός. Δεν επέλεξε να ζήσει, όπως ήταν το δίλημμα που του έθεσε ο Γερμανός διοικητής του.
Με αυτές τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας καταπιάνεται ο γνωστός, μεγάλος μας δημιουργός της έβδομης Τέχνης, Παντελής Βούλγαρης. Έρχεται με τόλμη, με ευαισθησία και με περίσσεια ανθρωπιά, για να ζωντανέψει τα αληθινά αυτά γεγονότα, μέσα από την κινηματογραφική του ταινία, ‘Το τελευταίο σημείωμα’, που μόλις βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες και δέχεται σπουδαίες κριτικές. Ο δημιουργός επισημαίνει πως «έχουμε οφειλή στη μνήμη!» Οφειλή για τους ανθρώπους της Ιστορίας μας, οφειλή προς την πατρίδα μας, οφειλή για μια παγκόσμια κατακραυγή για την ειρήνη, για να φωνάξουμε ηχηρά, «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!»
Team astros-kynourianews.gr- Promo Kynouria
