Γράφει ο Νίκος Μπακούρης
…Προηγουμένως: Κάθε πενήντα χρόνια κάθαρση _ Ενώπιον της επιτροπής εκτοπίσεων[;]
Περίπου, σε στάση προσοχής μπροστά από το γραφείο του Λυκειάρχου, του κυρίου Κυριάκου, περιμένω. Η βασανιστική αναμονή διαρκεί ένα – δύο λεπτά, έως ότου μου ανακοινωθεί η ειλημένη καταδικαστική απόφαση: -Μπακούρη, λυπούμαστε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να σου ανακοινώσουμε την απόφασή μας πως δεν μπορούμε να σε γράψουμε, δεν μπορείς να φοιτήσεις στην Γ΄ Λυκείου, γιατί πληροφορηθήκαμε πως εμφορείσαι από αντεθνικά φρονήματα, που σημαίνει πως είσαι κομμουνιστής.
Βέβαια, αν η παραπάνω απόφαση μου είχε ανακοινωθεί σε άλλη εποχή, ίσως, να ξεσπούσα σε κλαματα, να ζητούσα εξηγήσεις ή και να ‘’έπεφτα στα πόδια τους’’ εκλιπαρώντας για αναθεώρηση της απόφασης. Αντιθετα, στην παρούσα περίσταση εξυπηρετεί, και με το παραπάνω, τα σχέδιά μου.
Από την ηλικία των δέκα έξι ‘’έχω σηκώσει μπαϊράκι’’. Ζητώ να διακόψω το Λύκειο και, ακολουθώντας το παράδειγμα των συγχωριανών ομηλίκων μου, νά ΄μπω σε περιπέτειες, να μεταναστεύσω στη Βόρεια Αμερική. Η επιθυμία μου δεν γίνεται έως τώρα πραγματικότητα, γιατί ‘’σκοντάφτει’’ στην άρνηση των γονιών μου. -Κύριε Λυκειάρχα, μην λυπείσθε! Ούτε γω πρόκειται να χαθώ ούτε να χάσουν η Πόλη μάλαμα και η Βενετιά βελόνι με έναν μαθητή λιγώτερους, είναι η αντίδρασή μου στο άκουσμα της απόφασης, που νομίζω πως ξαφνιάζει τους παρισταμένους στο γραφείο του Λυκείου.
Ατάραχος, με εφηβική αυθάδεια, και νομίζοντας πως ‘’παίρνω το αίμα μου πίσω’’, με την παράκλησή μου, που ακολουθεί, έχω την εντύπωση πως τεκμηριώνω το <<πως δεν πρόκειται να χαθώ>>. -Επιπλέον, θα σας παρακαλούσα, αν κάποιος από σας θα μπορούυσε να με διευκολύνει προσωρινά, να μου δώσει τα ναύλα, αφού πρόκειται να φύγω για τη Βόρεια Αμερική και στην οικογένεια υπάρχει οικονομική στενότητα. -΄Ωστε το ΄χεις πάρει απόφαση να φύγεις; είναι η ερώτηση του Λυκειάρχου στην αναπάντεχη αντίδρασή μου. -Τι άλλο μπορώ να κάνω, όταν δεν με θέλουν στον τόπο μου; -Καλά! Πήγαινε τώρα στα μαθήματά σου και βλέπουμε.
Φαίνεται πως αυτή η …. συνδιάλεξη είναι για μένα η κολυμβήθρα του Σιλωάμ σε ό,τι αφορά την εθνικοφροσύνη και αντεθνική μου δράση, που συμποσούνται, αποκλειστικά και μόνο, σε κάποιες φλύαρες πολιτικολογίες – αερολογίες με τους συμμαθητές στο προαύλιο του Λυκείου, την ταραγμέμη περίοδο 1965 – 1967, κατά 30%, και το υπόλοιπο 70% το ότι κατάγομαι από το Φούντωμα, όταν, ύστερα από το 1950: *Τα πάντα ηρεμήσανε και όλοι προοδεύουν * ο Στόλος και το Φούντωμα ακόμα επιμένουν.* Ξεχνάτε, Καπάτσο Στρατηγέ και Νικολή Γερούλη,* πως όλους τους αφαλοκόψανε μέχρι Γληγόρη Ρούνη;*αφού έχω την… ατυχία να τελειώσω και την Γ΄ Λυκείου και το Καλοκαίρι να είμαι `υποψήφιος στις πανελλαδικές εξετάσεις για μια θέση στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Καθώς ο Αυτοκράτορας κατά την άλωση της Πόλης επεύχεται να υπάρξει χριστιανός να του πάρει το κεφάλι, ύστερα από τα τραγικά γεγονότα και την αποστασία του 1965, όλοι, εδώ, επεύχονται για κάποια παρέμβαση, ώστε να ησυχάσουμε και ‘’να πάνε τα πράματα στη θέση τους.’’
Παράλληλα, το αστικό καθεστώς, φοβούμενο για ‘’τρίτο γύρο’’ των αριστερών, συντηρεί για 10/ετίες, έτοιμες να επέμβουν ‘’κλωσσοφωλιές’’ Στρατηγών, Συνταγματαρχών, Λοχαγών…
΄Οταν οι ευχές γίνονται πραγματικότητα με την εκτροπή του 1967, το σύνολο του Ελληνικού λαού…. πέφτει από τα σύννεφα, όλοι είμαστε συγκλονισμένοι, και με…καθολική αντίσταση προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε την ομαλότητα.
Αφού το 1966 [έτος της περιπέτειάς μου] δεν απέχει και πολύ από το 1967, ύστερα από το 1974 νά μαι και γώ στο Υπουργείο Παιδείας και προσπαθώ να εξαργυρώσω, να πάρω ανταλλάγματα, όπως κάνει και το 99,9% του πληθυσμού για τις….διώξεις που υπέστην και την αντιστασιακή μου δράση.
Βασικά, δεν ζητάω και σπουδαία ανταλλάγματα: Μια διευθυντική ή προϊσταμένου θέση, αναγνώριση κάποιου ανύπαρκτου μεταπτυχιακού, ή, κάποια πλασματικά χρόνια υπηρεσίας και αυτά βαρέα και ανθυγιεινά.
Ο υπάλληλος, ‘’μιλημένος’’ από το θείο μου, σιδηροδρομικό στην Κορώνη, συμμερίζεται το δίκαιο αίτημά μου, αλλά έχει και τις αντιρρήσεις του: Πως το ποσοστό των αντιστασιακών πλησιάζει να αγγίξει το εκατό στα εκατό, οπότε, ‘’το πράμα αρχίζει από κάπου να βρωμάει,’’ κινδυνεύουμε να μην γίνουμε πιστευτοί και με παρακαλεί να μην επιμείνω, το οποίο και συμβαίνει. Και δώ η ατυχία, μου χτυπά την πόρτα! 3. Ανάστατος είναι ο νομικός κόσμος διεθνώς, βαρύτατο πλήγμα για το παγκόσμιο νομικό σύστημα αποτελεί το γεγονός: η προκατειλημένη βελγική δικαιοσύνη να αρνείται πεισματικά τη μεταφορά των παραπάνω δύο εκκρεμών υποθέσεων [Κας Καϊλή, Κας Σπυράκη] όπως δικαστούν από δικαστές της ανεξάρτητης, αμερόληπτης ελληνικής δικαιοσύνης.
Αν και η ελληνική κοινωνία, ως προελέχθη, είναι κεκαθαρμένη παντός μολυσμού, για κάθε ενδεχόμενο διάπραξης πολιτικού αδικήματος θεσπίζει, κατά γενικήν ομολογίαν, πρωτοποριακές προδικαστική και δικαστική διαδικασίες.
Κατά την προδικαστική, με την ονομασία: <<Κόρακας κοράκου δε βγάζει μάτι>>, η βουλή καλείται να αποφασίσει αν μέλος της Κυβέρνησης ή της βουλής παραπέμπεται να δικαστεί.
Θεωρείται παραπάνω από σωστή η διαταξη, αφού, αν κάποιος βουλευτής οδηγεί μεθυσμένος και προκαλέσει ατύχημα, και αυτό είναι απόρροια των καθηκόντων του ως πολιτικός και είναι λογικό η βουλή να αποφασίζει για την παραπομπή του ή όχι.
Η βουλή αποφασίζει παραπομπή και έπεται η δικαστική διαδικασία στην αίθουσα του δικαστηρίου με την κωδική ονομασία <<βγαίνω λάδι>>. Πρόκειται για κώδικα δημοσιευμένον σε διεθνούς φήμης νομικά περιοδικά και τείνει να διδάσκεται, εντός ολίγου, στις σχολές Νομικής όλων των πανεπιστημίων του κόσμου.
Στην αίθουσα συνεδριάσεων την ημέρα της δίκης είναι στγκεντρωμένοι όλοι οι παράγοντες: δικαστές, δημόσιοι κατήγοροι, υπερασπιστές, κατηγορούμενοι, μαρτυρες και πολλοί αργόσχολοι στα καθίσματα της αίθουσας.
΄Υστερα από τα τυπικά και την ανάγνωση του κατηγορητηρίου ο πρόεδρος στον μεγάλο κρυστάλλινο αμφορέα, πεπληρωμένον κατά το ήμισυ με νερό, φέροντα παράσταση της σώτειρας και εύβουλου Θέμιδας, κρατούσης στάθμην, εκχέει ποσότητα λαδιού εντός του αμφορέα από το πλατύστομο άνοιγμα .
Νεκρική σιγή επικρατεί στην αίθουσα και τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στον αμφορέα αναμένοντας την εξέλιξη. Και, εάν το μείγμα νερού – λαδιού ομογενοποιηθεί, το λάδι εξαφανίζεται, αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία για την ενοχή του κατηγορουμένου, οπότε, επιβάλλεται ποινή, στήνεται η καρμανιόλλα. Αντίθετα, στην περίπτωση που το λάδι επιπλέει, ο κατηγορούμενος ‘’βγαινει λάδι’’, αποδίδεται πάλλευκος – αθώος στην κοινωνία, ζητείται η συγγνώμη του και αμοίβεται για την ταλαιπωρία.
Ενδιαφέρον εκδηλώνεται παγκοσμίως γι΄ αυτόν τον πρωτοποριακό τρόπο απονομής δικαιοσύνης. Σεμινάρια διοργανώνονται, άρθρα δημοσιεύονται. Η Ελλάδα, γι΄ άλλη μια φορά είναι στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
…..χάραξης της γραμμής ΣΠΑΠ: Μύλοι – Ξηροπήγαδο – ΄Αστρος / Αγιαννίτικα – Δολιανά……στο επόμενο, αν θέλει ο Θεός και….οι άνθ ρωποι.
Νικ. Μπακούρης
