Γράφει ο Νίκος Μπακούρης
Απορώ και εξίσταμαι πως, ενώ για τους πολλούς οι καταστροφές του Καλοκαιριού και Σεπτέμβρη είναι απώτατον παρελθόν [από τα λασπόνερα ακούγεται η ιαχή: <<δαγκωμένο στον Αγορασμένο>>] κάποιοι αδιόρθωτοι ερχόμαστε και ξαρχόμαστε στα ίδια.
Οι Κυβερνητικοί, καθώς και οι ‘’συγουντάροντες’’ επαΐοντες δημοσιογράφοι, οι μπουκωμένοι με δημόσιο χρήμα, συγκρατημένοι, όταν πρόκειται για φλυαρία, και λαλίστατοι στη σοβαρή ενημέρωση, αποδίδουν τις καταστροφές στα ακραία καιρικά φαινόμενα, σαν αυτό που συνέβη πρόσφατα , και συμβαίνoυν κάθε 6.498 χρόνια, με το προηγούμενο, ο κατακλυσμός του Νώε, να συμβαίνει το 4475 π. Χ. ,αυτός του Σεπτεμβρίου το 2023 μ. Χ. και ο επόμενος, και για τον οποίο πυρρετωδώς οργανώνονται οι κρατικές υπηρεσίες, το 8521 μ. Χ.
Αυτό το….τεκμηριωμένο, επαναλαμβανόμενο καιρικό – ιστορικό γεγονός, και που δεν δέχεται αμφισβήτηση , βολεύει, αφού πείθεται ο…. κυρίαρχος λαός πως οι κρατικές υπηρεσίες, πολύ πιο πριν την εκδήλωση του φαινομένου ήταν πανέτοιμες, με ‘’το άνοιγμα των ουρανών’’ ανταποκρίθηκαν έγκαιρα, και με την επέμβασή τους σώθηκαν από βέβαιη καταστροφή, χωρίς … απώλειες, χωριά, οικοσκευές, επιχειρήσεις, καλλιέργειες, πομνιοστάσια, μελισσοσμήνη…Αν, δε, παρατηρήθησαν και κάποιες…απειροελάχιστες ελλείψεις ή παρατυπίες, οφείλονται στο γεγονός πως Θεομηνία και στη συνέχεια διάσωση ήτανε κάτι πάνω από τις ανθρώπινες δυνατότητες.
Η φύση, αφ΄ ότου δημιουργήθηκε ο πλανήτης Γη, κατά καιρούς έρχεται με: πολυετείς ανομβρίες, ξηρασίες, κατακλυσμούς, λιμούς, λοιμούς, πυρά, εξάρσεις βλακείας, δουλοπρέπεια, μάχαιρες, επιδρομές αλλοφύλων, αιφνιδίους θανάτους, εμφυλίους πολέμους, σεισμούς, καταποντισμούς, τσουνάμι, φαντάσματα και βρυκόλακες, εξωγήινες υπάρξεις, επήγειες παραξενιές, Θεομηνίες [ Θεός + μήνις, Θεϊκή οργή ] όπως αυτή του πρώτου 10/ημέρου του Σεπτεμβρη του 2023, ίσως, και για τις….αμαρτίες μας.
Οι παραπάνω *πληγές του Φαρα[ού] * είναι και η ενδόμυχη ευχή εκατομμυρίων κατατρεγμένων, απόκληρων της γης [και η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων], σαν Θεία Δίκη, με την προϋπόθεση πως υπάρχει Θείος, σε απάντηση της ανθρώπινης αδικίας και υποκρισίας.
Ανθρώπινη αδικία και υποκρισία! ΄Οσα τερατουργήματα διαπράττονται σε βάρος λαών και μειονοτήτων και ο πολιτισμένος, ο…. υπερευαίσθητος κόσμος με απάθεια τις παρακολουθεί από τον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση.
Χαρακτηρίζουν τρομοκράτες, με την ίδια λογική και τους προγόνους μου [εξαιρούνται οι του Κοσσυφοπεδίου], όταν, πριν 102 χρόνια στην Καλαμάτα, Τριπολιτσά, Γραβιά, Δερβενάκια, Μεσολόγγι αγωνίστηκαν, και αυτοί που σήμερα αγωνίζονται, ώστε να μην ξερριζωθούν, αλλά να μπορέσουν να εύρουν ‘’αποκούμπι’’ να ζήσουν σαν ελεύθεροι πολίτες στις πατρογονικές τους Εστίες.
Η Ελλάδα αυτές τις μέρες στέλνει στην ανατολική Μεσόγειο, και καλά κάνει, εσπευσμένα, μια φρεγάτα του πολεμικού ναυτικού. ‘’Με τρώει η αγωνία’’: << Πού συγκεκριμένα κατευθύνεται και γιατί;>> Επίσης, το αποσταλέν από την φρεγάτα και υποκλαπέν σήμα: <<δωστε τους να καταλάβουν!>> τελικά, ποιούς έχει αποδέκτες;
Προσάπτουν κατηγορίες στην κεντρική διοίκηση, οι αντι-δημοσιογράφοι, πως: κατά τον σχεδιασμό δεν λαμβάνει υπ΄ όψιν της την παραπάνω συμπεριφορά της φύσης στην μακραίωνη εξελικτική διαδικασία, ούτε την προφητεία πως/ ύστερα από 6.498 χρόνια/ όταν θα λαλούν αλλιώς τ΄ αηδόνια/ πράγμα που συνέβη φέτος, το 2023, θα επαναλαμβάνονταν οι φωτιές όπως στα Σόδομα και Γόμορα και κατακλυσμός, όπως αυτός του Νώε.
Αγνοούν, επίσης, οι κατήγοροι, οι πάντοτε μεμψίμοιροι, πως, οι της κεντρικής διοίκησης δεν φέρουν καμιά ευθύνη, αφού: οι στην προεδρεία της Δημοκρατία απλά προεδρεύουν, στο πρωθυπουργικό γραφείο απλά πρωθυπουργεύουν, στα υπουργεία απλά υπουργεύουν και οι γενικοί γραμματείς απλά …γενικογραμματεύουν, όταν δεν γνωρίζουν, και είναι λογικό να μην γνωρίζουν, σε ποιο Ζάλογγο κατάλήγει αυτός ο χορός εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων που διατίθενται, κάθε φορά, για έργα αντιπλημμυροπυροσεισμο…. προστασίας.
Ανεξάρτητα το τι πιστεύει και ανακοινώνει ο κάθε κακεντρεχής, παρατηρώντας προσεκτικά τις εικόνες από την πλημμυρισμένη περιοχή, διαπιστώνουμε πως, όντως, έχει γίνει από τα προηγούμενα χρόνια σοβαρός σχεδιασμός στην αντιπλημμυρική προστασία.
Κατά την ώρα της πλημμυρίδας σε κάθε επικίνδυνο σημείο των αναχωμάτων σταθμεύει και από ένα χωματουργικό μηχάνημα, δεμένο και αυτό γερά με συρματόσκοινο, ώστε να μην παρασυρθεί από τον όγκο του νερού, είναι έτοιμο τη στιγμή ‘’της κατεβασιάς’’ εκατομμυρίων κυβικών μέτρων νερού, μετακινώντας κάποια υλικά μπαζώματος κατευθύνει τον κύριο όγκο του νερού στο προγραμμένο χωριό, την ίδια στιγμή που σώζεται κάποιο άλλο.
Το σκηνικό αυτό φέρνει στο μυαλό έργα και ημέρες δικές μου στο χωριό, όταν παιδί με στέλνουν οι γονείς μου ή και από ένστικτο προστασίας της πατρικής περιουσίας, την ώρα της ξαφνικής νεροποντής την περίοδο της ξηρασίας να αλλάξω τη ροή ‘’ της νεροσουρμής’’, που μέσω του κατηφορικού μουλαρόδρομου, σκαμμένου από τα πέταλα των ζώων, χωρίς παρέμβαση, κατευθύνεται προς τον παρακείμενο χείμαρο: ΄Εμπολο, Πλευρίτσα, Βαγγελιώς δέντρο, Ελίτσες, Γιαννάκη καμίνι, Μουστάκια, Μαγουλέικα και συμβάλλει με τον Μπουτσεϊκομαντριώτη.
΄Εμπολος. Είναι μια ιστορική τοποθεσία, που η ονομασία της περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στο χωριό μου. Σώζονται τα ερείπια από την καλύβα στην οποία τον περασμένο αιώνα ζούσε ο ερημίτης, πρακτικός γιατρός, κομπογιαννίτης, και Σαμάνος, κατά το ξενικό, για άλλους. Πρώτος μίλησε σε παγκόσμιο επίπεδο για τον ιό ΄Εμπολα, προκαλώντας τον χλευασμό όσων τον άκουσαν για πρώτη φορά, που προκαλεί τον αιμορραγικό πυρετό, με χιλιάδες θύματα, κυρίως στην υποσαχάρεια Αφρική, και έκτοτε ο ιός, τιμής ένεκεν, φέρει το όνομα της Φουντωμιώτικης περιοχής ΄Εμπολος.
Με σειρά από πέτρες και τσαπιές χώματος κατασκευάζω ‘’ανάχωμα΄΄, κατευθύνω τα βρόχινα νερά στο ξερικό χτήμα, όσο διαρκεί η βροχόπτωση, ώστε να ποτιστούν οι ελιές, και το χωράφι να προετοιμαστεί για σπορά ‘’γρασιδιού’’, αν σύντομα ακολουθήσουν και πρωτοβρόχια.
Αντίθετα, την εποχή των βροχών, όταν το έδαφος είνα κορεσμένο από νερό, ‘’έχει μουλιάσει,’’ πραγματοποιείται το αντίθετο, το νερό κατευθύνεται μακράν του χτήματος στο χείμαρο, ελαττώνεται η πίεση του βρεγμένου χώματος και στέκει όρθιος ο τοίχος της αναβαθμίδας, της πεζούλας του χτήματος.
Η μια ατυχία έρχεται ύστερα από την άλλη, μεγενθύνοντας την ταλαιπωρία των πλημμυροπαθών. Η Θεομηνία πλήτει την περιοχή τον μήνα Κάρνειο [τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου], πριν την πανσέληνο του μήνα, και που στις ένοπλες δυνάμεις για εννιά ημέρες εορτάζουν τα Κάρνεια [υιοθετούν έθιμα των Δωριέων] στη διάρκεια των οποίων απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα πολεμική ή της ειρηνικής περιόδου, εδώ στο εσωτερικό της χώρας, απαγόρευση, όμως, που δεν ισχύει για αποστολές στο εξωτερικό.
Αυτή είναι η αιτία που δεν βλεπουμε στρατιώτες σκαπανείς, φουσκωτά του στρατού και τις αμφίβιες δυνάμεις να δίνουν το παρόν στις διασώσεις του Σεπτεμβρίου.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ξένα ΜΜΕ επιδαψιλεύουν διθυραμβικά σχόλια για τις ελληνικές στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό, σε χώρους καταστροφών, όπου, μαζί με άλλους σε χαλάσματα ή λασπόνερα ψάχνουν για επιζώντες.
Με…. κασμάδες και βαριοπούλες, παράλληλα, στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας [καθεστώς Αφρικανικής σαβάννας], γκρεμίζουν αυταρχικά καθεστώτα [Ιράκ, Λιβύη, Συρία….], διαρρηγνύουν το θεσμό της καλής γειτονίας κρατών [Ουκρανία, κοσσυφοπέδιο…], όταν πρόκειται ένα από αυτά να δεθεί στο άρμα της υπεδύναμης.
Πριν την έξωθεν επέμβαση στα κράτη αυτά ο κόσμος φορούσε παπούτσια και τώρα περπατούν ξυπόλυτοι. Εσπάρη ο σπόρος του διχασμού, του εμφύλιου σπαραγμού, της δυστυχίας, κάτι που έζησε στο πετσί του ο λαός μας τη 10/ετία 1940 – 50. Βέβαια, για μικρό χρονικό διάστημα, αφού στις παραπάνω χώρες πολύ σύντομα επέρχεται ηρεμία, απολαμβάνουν υψηλότατο επίπεδο…διαβίωσης και εγκαθίσταται πρότυπο… δημοκρατίας, και μάλιστα Σκανδιναβικού τύπου.
Με αποδέκτες τις πληγείσες περιοχές και τις προς … αναμόρφωση χώρες οργανώνονται και αποστέλλονται πολυέξοδες αποστολές, μπορεί και… ανθρωπιστικής φύσεως. Αποστέλλονται είδη πρώτης ανάγκης: ρίγανη, θρούμπι, πλατοκούκκια, κουβέρτες, τραχανάς, χυλοπίττες, γάλα, φακές, ρεβύθια, ρουχισμός και ΄΄ποδεμή’’ μόδας περασμένων 10/ετιών..
Καταθέτω την εμπειρία μου σε ό,τι έχει σχέση με τις κάθε είδους ανθρωπιστικές βοήθειες. Η οικογένειά μου τη 10/ετία 1950 – 60, έχει τα μέγιστα βοηθηθεί από τις παρεχόμενες την εποχή αυτή.
Ο πατέρας μου είναι ανάπηρος του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Είναι ακρωτηριασμένα λόγω κρυοπαγημάτων τα δάχτυλα και των δύο ποδιών του.
Κάθε ένα – δύο χρόνια, όλοι οι ανάπηροι εκτός της μηνιαίας σύνταξης, λαβαίνουν και κάποιο βοήθημα σε είδος. Τυχαίνει κάποιες φορές που το βοήθημα στον πατέρα μου είναι…ένα μόνο παπούτσι.
Στον δυσανασχετισμό και εύλογα παράπονά του: <<Ρε παιδιά! Δεν είμαι μονοσάνδαλος. ΄Εχω δύο πόδια!>> οι διανομείς της βοήθειας τού απαντούν: <<Κάνε υπομονή! Ο συνάδελφός σου ανάπηρος με το ΄να πόδι πήρε το άλλο παπούτσι. Κράτησέ το αυτό, θυμήσου πως πήρες δεξιό ή αριστερό, και στη διανομή του… χρόνου ή τον μεθεπόμενο χρόνο παίρνεις και τ΄ άλλο και τα κάνεις ταίρι>>.
….είναι τόσα τα μπαλώματα στο παντελόνι, ώστε δύσκολα….στο επόμενο, αν θέλει ο Θεός και…οι άνθρωποι.
Νικ. Μπακούρης
