Γράφει ο Νίκος Μπακούρης
Οι Βελγικές αρχές πλανώνται πλάνην οιρκτάν σέρνοντας στο αστυνομικό τμήμα, στον ανακριτή και ειαγγελέα και τελικά στις φυλακές, σιδηροδέσμια με βαριές, γύφτικες, βιδωτές χειροπέδες και με τριάντα οκάδων αλυσσίδες καταδίκων στα πόδια, με αστείες κατηγορίες την Ελληνίδα Ευρωβουλευτή Εύα Καϊλή, την τιμημένη από τον Ελληνικό λαό με την ψήφο του, τον γοητευμένο από την κορμοστασιά και τα γαλανά της μάτια.
Βέβαια, και αυτή με τη σειρά της ανταποδίδει την τιμή με: την ταπεινόφρονη συμπεριφορά την ασκανδάλιστη καθημερινότητα και προσήλωση στα καθήκοντά της. Συχνά – πυκνά, ξοδεύοντας από τα φτωχά οικονομικά της, ταξιδεύει σε χώρες της Αραβικής χερσοννήσου, όπου, με κόπους και αναργυρώνυτα προωθεί τα ελληνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα στην περιοχή.
Λελογισμένη προβολή, εις ό,τι αφορά την κυρία Καϊλή, πραγματοποιούν τα ΜΜΕ, εδώ στη Ελλάδα. Αντίθετα, σε παρόμοια περίπτωση, που αφορά και εδώ οικονομικό σκάνδαλο με πρωταγωνίστρια την, επίσης, ευρωβουλευτή, κυρία Σπυράκη, σκανδαλωδώς και για μήνες το θέμα ‘’παίζει’’ καθημερινά σ΄ όλα τα δελτία ειδήσεων με σκοπό: Να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση για τους μεν, να πληγεί το κόμμα στο οποίο ανήκει, η Νέα Δημήτρω για τους δε, και, να δυσφημιστεί, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, η Πλατάνα Κυνουρίας, το χωριό καταγωγής της. ΄Ελεος! Επιτέλους, θα σταματήσει, κάποτε, η ανθρωποφαγία;
Οι Βελγικές αρχές, κατηγορώντας τες , ή δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίζουν ότι: 1. Είναι σύνηθες φαινόμενο, ό,τι συνέβη στην ευρωβουλευτή συμβαίνει τακτικά στον καθένα από μας: Επιστέφοντας κάποια στιγμή από εργασία ή αναψυχή, στην είσοδο του σπιτιού μας ΄΄σκονταφτουμε’’ σε ‘’τούβλα’’ χαρτονομισμάτων πολλών χιλιάδων Ευρώ ή και δολλαρίων.
Το γεγονός, αντί να μας χαροποιήσει, μας φέρνει πονοκέφαλο. ‘’Σπαζοκεφαλιάζουμε’’ τίνι τρόπω θα απαλλαγούμε απ΄ αυτή τη στενοχώρια, το μεγάλο χρηματικό ποσό, όπως προβληματίζονται και οι Εβραίοι, πώς να απαλλαγούν από τα ριφθέντα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας, αρνούμενοι να τα καταθέσουν στον κρατικό κορβανά.
- Η Ελληνική κοινωνία, εδώ και είκοσι πέντε αιώνες βαδίζει κεκαθαρμένη. Δεν κυκλοφορούν σ΄ αυτήν διαφθείροντες και διεφθαρμένοι. Πώς επιτυγχάνεται; Σύμφωνα με τα πρωτόκολλα των Σοφών της Ψωροκώσταινας, κάθε πενήντα χρόνια πραγματοποείται η κάθαρση, θέτοντας σε ισχύ το άρθρο περί ‘’Κωλοβωμένης Δημοκρατίας.’’ Το 1/20 του πληθυσμού, όλοι οι κακοί, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο ‘’στραπατσάρονται’’ έως ότου συνετισθούν – ‘’βάλουν μυαλό.’’
΄Αρθρο των πρωτοκόλλων προβλέπει ποίοι ‘’των κακών’’ σιδηροδέσμιοι, πάνω στο κάρο, διαπομπεύονται, περιάγονται ανά τας οδούς και τας ρύμας προς παραδειγματισμόν, και ποίοι προστατεύονται από τις διατάξεις περί προσωπικών δεδομένων και προσάγονται με καλυμμένα τα πρόσωπα.
Ως προς το χρόνο ισχύος της κάθαρσης η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία με νομικά τερτίπια αποφαίνονται.. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη συναποφαίνεται. Η μαζική ενημέρωση – δημοσιογραφία, ‘’η μπουκωμένη’’ με κρατικό χρήμα, συνασυναποφαίνεται. Ο κυρίαρχος λαός [κυρίαρχος, όταν η ψήφος του βολεύει και ‘’δεν ξέρει τί του γίνεται’’, όταν δεν βολεύει] με το …. αλάθητο ένστικτό του συνασυνασυναποφαίνεται. Η πείρα δείχνει πως επιτυγχάνουν τα μέτρα, αν κατορθωθεί, προηγούμενα, τα πάντα ‘’να τα σκιάζει και να τα πλακώνει η φοβέρα’’.
Ο πνευματικός κόσμος, που μπορεί να αρθρώσει λόγο ενάντια στην εκτροπή, ‘’καμώνεται’’, κρατά ‘’μούγκα’’- ένοχη σιωπή, έχοντας κατά νουν πως: καλό είναι να ‘’αφήνουμε και ένα παράθυρο ανοιχτό,’’αφού, ύστερα από τη συνταξιοδότηση υπάρχουν και οι εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια των κυβερνητικών κομμάτων ή και ακριβοπληρωμένες διευθυντικές θέσεις στις διάφορες ανεξάρτητες αρχές.
Αρχή πραγματοποιείται την εποχή της Τυραννίας στη Μεγάλη Ελλάδα με το παράδειγμα των σταχυών, που προσπαθούν να ξεχωρίσουν των άλλων.
Στην Αθήνα εφαρμόζεται ο εξωστρακισμός – εξωκεραμίδωμα ‘’των κακών’’.
Στο Βυζάντιο οι Αυτοκράτορες, οι αγιοποιηθέντες, κατόπιν, από την εκκλησία και πανδήμως σήμερα τιμώμενοι στους χριστιανικούς ναούς, δεν αφήνουν ‘’ρουθούνι για ρουθούνι’’ από τους υποτιθέμενους διεκδικητές του θρόνου, και ας ανήκουν στο οικογενειακό και συγγενικό τους περιβάλλον.
Σε πλείστα όσα σημεία της Επικράτειας σώζονται, ακόμη, σωροί από πέτρες, για να θυμίζουν τον εθνικό διχασμό με το Βενιζελικό ανάθεμα στις αρχές του 20ου αιώνα.
Πλέον των εξακοσίων ανέρχονται οι εκτελεσμένοι με αποφάσεις στρατοδικείων μόνο στο Μαηθανασάκο, περιοχή της Τρίπολης, σε εφαρμογή των διατάξεων του Γ΄ ψηφίσματος της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής του 1946. Αριθμός τριπλάσιος αυτού των εκτελεσμένων αφήνει τα κόκκαλά του στις ερημιές κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού ή θύματα των κυνηγών κεφαλών, τις παρακρατικές οργανώσεις.
Νομίζω, αρκετά! ‘’Θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου,’’αφού διάταξη του κώδικα προβλέπει…. χοντροκομμένο πιπέρι για τη γλώσσα με αμετροέπεια.
Στα δίχτυα της κάθαρσης της περιόδου 1936 – 1990, πιστεύω, κατά κάποιο τρόπο, μπλέχτηκα και γώ. Είναι Σεπτέμβριος του 1966. Τελειώνουν οι καλοκαιρινές διακοπές. Φορτωμένος το ταγάρι με τα φαγώσιμα και τα ‘’ διαλλάγια’’ της εβδομάδας, αφήνω το χωριό μου, το Φούντωμα, και κατεβαίνω ‘’στο γυαλό’’, στην έδρα του Λυκείου, αφού ξεκινά η σχολική χρονιά και είμαι μαθητής της Γ΄, της τελευταίας τάξης.
Είναι πρωί της πρώτης ημέρας της σχολικής χρονιάς, και είμαστε συγκεντρωμένοι στον προαύλιο χώρο του απέριττου κτιρίου, τότε Λύκειο και σήμερα περικαλλέστατο, κατασκευασμένο από γυαλί και μέταλλο, απαστράπτον στον Μεσογειακό ήλιο, πολυώροφο, εφάμιλλο αυτού της Ακρόπολης, με παγκόσμια αναγνώριση πολιτιστικό ίδρυμα, με πολλές χιλιάδες επισκέψεις ετησίως, για το οποίο αβρύνεται η ΒΑ Κυνουρία, Μουσείο ΄Αστρους.
Από τον μικρό, δίχως στέγαστρο εξώστη, με σκάλες αμφίπλευρα, ο Επιστάτης, ο μπαρμπα-Στράτης ο Πενταφρόνημος φωνάζει: <<Να έρθει ο Νίκος ο Μπακούρης! Τον ζητάνε στο γραφείο>>. Ανεβαίνω τη σκάλα του εξώστη με την απορία: <<Τι να με θέλουν, τάχατε; Πάντως, όχι για κάτι καλό>>, αφού δεν διαπρέπω ούτε σε μαθησιακή επίδοση, και όπως φαίνεται εκ των υστέρων, ούτε σε διαγωγή.
Γραφείο Λυκειάρχου και καθηγητών είναι ένα και το αυτό, ένας στενόμακρος χώρος, με το λιτό γραφείο – έπιπλο του Λυλειάρχου να βρίσκεται στα δυτικά του χώρου, άλλα δύο μικροτέρων διαστάσεων στα βόρεια για τους αρχαιότερους των καθηγητών, τα οποία διαμοιράζονται με νεώτερους από το διδακτικό προσωπικό, καθημένους, συνήθως, σε μια σειρά καθισμάτων στα νότια του χώρου, όταν έχουν να διεκπεραιώσουν κάποια γραφική εργασία.
Φθάνοντας μπροστά στην, με το ‘’ζεμπερέκι’’ για ασφάλιση, πάντοτε ανοιχτή πόρτα του γραφείου, λόγω στενότητας του χώρου, δεν προλαβαίνω να χτυπήσω και μια φωνή με καλεί: <<περάστε!>> Αμήχανα και ‘’σκιαγμένα’’ προχωρώ και με ερευνητικές ματιές, μπροστά, αριστερά, δεξιά, προς τα ανέκφραστα πρόσωπα των καθηγητών, προσπαθώ να μαντεύσω σε τι οφείλεται η κλήση, ώστε να παρουσιαστώ με την… κόκκινη χλαμύδα, τον κάλαμον και τον ακάνθινο στέφανο μπροστά στο Μεγάλο Συνέδριο.
……αφού το λάδι επιπλέει, ‘’βγαίνει λάδι’’ και πάλλευκος αποδίδεται……
……στο επόμενο, αν θέλει ο Θεός, και….οι άνθρωποι.
Νικ. Μπακούρης
