Γράφει ο Νίκος Μπακούρης
…..από κεί που μείναμε.
Πάμπολλα θρυλλούνται για τη Μαριωρή. Είναι αίνιγμα άλυτο, το πώς αυτό το κορίτσι, καταγόμενο από μια ήσυχη οικογένεια, που ’’δεν είναι άξια, η οικογένεια, ούτε για το καλό ούτε για το κακό,’’αποκτά αυτές τις υπερφυσικές ικανότητες, [πριν 20 χρόνια προοράται τη συμφορά που πλήτει την οικογένεια του γείτονα Στέλιου,] και ποιός ‘’ την χειροθετεί.’’
Σε γεροντική πλέον ηλικία, λίγο πριν πεθάνει, οπότε, η ψυχή της απολυομένη των δεσμών του σώματος, ανακτά για σύντομο χρονικό διάστημα κατάσταση έκστασης, αφηγείται τα της ζωής της, και λύνεται το μυστήριο της αινιγματικής της ζωής.
Στα μακρινά βόρεια Ιμαλάια, ανάμεσα σε 100/δες χιλιάδες παιδιά, με αδιευκρίνιστα κριτήρια, επιλέγεται αυτό που ανατρέφεται και είναι ο επόμενος θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης, ο Δαλάι Λάμα. Και η Μαριωρή, από τη γέννησή της, επιλέγεται να αποτελέσει μέλος, να υπηρετήσει την Μαντική – Γοήτεια Λεγεώνα.
Γεννάται με ένα σπάνιο σωματικό χαρακτηριστικό, με διπλή κόρη οφθαλμού. Το μωρό είναι μόνο του στο παιδικό της εποχής κρεβάτι, όταν παρουσιάζονται από το πουθενά, ένθεν και ένθεν του κρεβατιού, δύο γυναίκες ενδεδυμένες με αρχαιοπρεπή ενδυμασία, και μεταφέρουν το μεγάλο μήνυμα:
-Εγεννήθεις εις σημείον αντιλεγόμενον, και εν παρθενία, δια βίου, θα υπηρετείς και θα δοξάσεις τη Μεγάλη Μαντική – Γοήτεια Λεγεώνα! Το μωρό ταράζεται, και με πολλή προσπάθεια οι γονείς του το ηρεμούν.
Στην παιδική και προεφηβική ηλικία παρουσιάζει μια αλλόκοτη, ανεξήγητη συμπεριφορά, πράγμα που προκαλεί ανησυχία στους γονείς του. Μάταια, ο Ιερέας διαβάζει τις ευχές του Αγίου Κυπριανού, ‘’την ρίχνουν στο Ευαγγέλιο και στα ΄Αγια,’’ και στη Λιτανεία, περνά κάτω από την Εικόνα και τα Λείψανα των Αγίων.
Επίσκεψη, επίσης, κάποια στιγμή δέχεται και από τη μοίρα της. Η μοίρα, πριν αναχωρήσει, στο προσκεφάλαιο του παιδιού αφήνει κάτι σαν χρυσό φλουρί με θηλύκωμα. Το φλουρί φέρει ανάγλυφες παραστάσεις – σύμβολα.
Για μια ζωή η Μαριωρή φέρει το φλουρί με δερματινο κορδώνι κρεμασμένο στο λαιμό της. Oύτε αυτή, ούτε κάποιος άλλος , κατορθώνει ποτέ, να εξηγήσει, να αποκρυπτογραφήσει τη σημασία των ανάγλυφων παραστάσεων.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα, μυστικά, μέλη της Λεγεώνας την επισκέπτονται, ίσως και να την κατηχούν, κατάσταση που συνηθίζει, και αντιλαμβάνεται πλέον που ανήκει.
Στην ηλικία των δέκα εννέα χρόνων, τον ιερό μήνα Βύσιον [Δελφικά], έρχεται η μεγάλη στιγμή. Ενυπνιάζεται, και για κάποιες ώρες ‘’καταφυγιάζεται’’.Eίτε εν σώματι, είτε εκτός σώματος, μεταφέρεται κάπου αλλού. Διαβαίνει ‘’χώρες και χωριά’’ και βρίσκεται στον τόπο, στην έδρα της Λεγεώνας, κάπου στην Υπάτη της Θεσσαλίας,[;] τόπος παραχειμάσματος ή στη μακρινή Κολχίδα, τόπος ξεκαλοκαιριάσματος της Λεγεώνας.
Το φώς της σελήνης φωτίζει το διάβα της. Ο φωτεινός της δίσκος πότε φαίνεται στον ουρανό και πότε εξαφανίζεται πίσω από τις κορυφές ψηλών δέντρων και βουνών, σύμφωνα με τους ελιγμούς της πορείας.
Ο στενωπός δρόμος διέρχεται από κακοτοπιά, η οποία δημιουργείται προ αμνημονεύτων χρόνων, από σεισμό ή καταποντισμό, που διακόπτει την προϋπάρχουσα βουνίσια αρμονία.
Το δρόμο συντροφεύουν οι δεξιά και αριστερά θάμνοι, και που τον διαχαράσσουν. Οι σκιές των δέντρων και των θάμνων λαμβάνουν αλλόκοτες μορφές, κάποιες ανθρώπων σε κίνηση και κάποιες σε ακινησία.
Τα πρόσωπα θωπεύει και δροσίζει η κατερχόμενη από τις βουνοκορυφές προς τη θάλασσα πρωινή απόγειος αύρα, και στα φύλλα των δένδρων και θάμνων δημιουργεί σταγονίδια που φαίνονται σαν δροσοσταλίδες.
Στην, σε κάποια σημεία βαθειά ρεματιά, ησυχία της νύχτας ακούγονται οι παφλασμοί των υδάτων. Αγνοεί αν πρόκειται για τα νερά της Κασταλίας πηγής ή αυτά της Στυγός. Σε κάποιο σημείο συμβάλλουν με αυτά της ΄Ερκυνας. Τη νύχτα ακούγονται ως παφλασμός και την ημέρα ως μορμυρισμός, αφού επικαλύπτονται από τους ημερήσιους θορύβους. Τα νερά, του εν λόγω ποταμού, στο διάβα τους θραύουν οτιδήποτε συναντούν, πλην τα κατασκευάσματα από οπλή όνου.
Τις απέναντι όχθες του ποταμού συνδέει το φοβερό τρίχινο γιοφύρι, που μόνο οι μυημένοι, οι έχοντες πρόσκληση της Μεγάλης Λεγεώνας και οι εξαγνισμένοι, μπορούν να διαβούν με τα τσαρουχοφορεμένα και εξασκημένα ανθρώπινα ποδάρια τους.
Τη σεληνόφωτη νύχτα διαδέχεται το λυκαυγές. Η σελήνη ωχριάζει και τα αστέρια: Πούλια, Πολικός Αστέρας, ΄Αρκτος, Γαλαξίας….τρεμοσβύνουν στον ουρανό. Κατά την Ανατολή, ο πορφυρίζων ουρανός, καλλωπίζοντας βουνά, κοιλάδες και δάση, σμίγει με τη θάλασσα.
Δεξιά, το υψηλό, βραχώδες και τεμνόμενο από χαράδρες βουνό απολήγει σε κρημνώδη ακτή. Αριστερά, υπάρχουν λόφοι, κοιλάδες και δάσος. Αντίκρυ υπάρχει γυμνός, άγριος, μεγαλειώδης βράχος.
Το δάσος, από πανάρχαια δέντρα, μεγαλοπρεπές, στοιχειωμένο, στέκει ανάλωτο από εμπρησμό ή υλοτόμηση, καθώς βλαπτεται ο υλοτόμος που τολμά να σηκώσει ασεβή πέλεκυ σε κάποιο δέντρο του. Το θρόισμά του είναι η διήγηση, σε γλώσσα ακατάληπτη, γεγονότων από τη ζωή αρκετών γενεών ανθρώπων να διαδέχονται αλλήλας.
Την έλευση νέου μέλους στη Λεγεώνα χαιρετίζει υπεριπτάμενος με κλαγγασμούς ο αετός, το αγαπημένο πτηνό του Διός, προστάτου οιωνοσκόπων και Διοσημειτών. Την ομήγυρη των πτερωτών συμπληρώνουν τα κακκαβίζοντα γεράκια, οι τιτυθίζοντες πέρδικες και οι μινυρισμοί μικρών πτηνών πετώντων από κλαδί σε κλαδί.
Με οδηγό το ανεξήγητο, ό,τι κατευθύνει τα διαβατάρικα πουλιά το Φθινόπωρο από το βόρειο ημισφαίριο νότια, και την ΄Ανοιξη στην αντίστροφη πορεία, κατευθύνει και τη Μαριωρή βόρεια στην έδρα της Λεγεώνας.
Κάπου, στα όρια Αρκαδίας – Κορινθοαργολίδας, μεσήλικας άνδρας, καθήμενος σε πέτρα στην άκρη του δρόμου, με τη ρόκα του, αδράχτι και σφοντύλι, γνέθει τουλούπα προβατίσιου μαλλιού. ΄Εμπροσθέν του, στην πλαγιά, είναι απλωμένο και βόσκει κοπάδι προβάτων.
Πριν φθάσει πλησίον του, ο βόσκων αφήνει κατά μέρος τη ρόκα και με τον αυλό, για λίγες στιγμές, χαιρετίζει τη διέλευσή της, δείγμα πως εκ των προτέρων γνωρίζει την ταυτότητά της και τον τελικό προόρισμό. Ασφαλώς, ο υπεριπτάμενος Διοσημείτης αετός, πολύ πριν, ‘’φέρνει το μαντάτο.’’
Την καλωσορίζει, και με κάποιον κομπασμό, δίχως κάποιος να του το ζητήσει, αυτοσυστήνεται. Πρόκειται για το Αρκάδα, υιό του Διός και της Καλλιστούς, τον αναμορφωτή της Αρκαδίας.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, αυτός διδάσκει τους αγροίκους, εις αγρίαν κατάστασιν ζώντας προσέληνες, βαλανηφάγους Αρκάδες, τους προϋπάρχοντας της σελήνης, ώστε να τρώγουν άρτον αντί βελανιδιών, να νήθωσιν έριον και να εξασκούνται στη μουσική και μουσικά όργανα.
Ο δρόμος διέρχεται από διάφορες τοποθεσίες, καθεμιά με τη δική της ιστορία, και καταλήγει σε μέρος υψηλό, σαν ζυγός μεταξύ δύο κορυφών, ονομαζόμενο Φουντωμιώτικο.
– ΄Ογοιο μπει στην κουτσαλώνα, θα ντο πιάσω και θα ντο γ…..
….στο επόμενο, αν θέλει ο Θεός και….οι άνθρωποι.
Κάτι από το σήμερα:
Με την ανατολή του νέου χρόνου, ένα αναπάντεχο γεγονός συμβαίνει, που χαροποιεί, αλλά και….διχάζει τους Έλληνες και τους απανταχού της γής λάτρεις του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Πρόκειται για την άμεση – αμεσότατη επιστροφή των Ελληνικών αρχαιοτήτων από τα μουσεία ανά τον κόσμο.
Οι Μούσες παρουσιάζονται κατ΄ όναρ στους αρχαιολόγους και διαβιβάζουν τον διακαή πόθο των επιστρεφομένων αρχαιοτήτων, όπως: Να μην εγκλεισθούν άμεσα σε κάποιες γυάλινες προθήκες – είναι αρκετό το χρονικό διάστημα των 220 χρόνων που ‘’έζησαν’’ φυλακισμένες σε μουσεία φιλελληνικών, υποτίθεται, κρατών – αλλά, για εύλογο χρονικό διαστημα να εκτεθούν – φυλαχθούν σε ανοικτό, υπαίθριο χώρο, κατάσταση που βιώνουν για είκοσι δυόμισι αιώνες, πριν πάρουν το δρόμο της ξενιτειάς.
Η παράκληση γίνεται δεκτή, και ως τέτοιος χώρος επιλέγεται αυτός στα ριζά της Πάρνηθας, στο Τατόι, όπου, τα βασιλικά ανάκτορα και οι βασιλικοί τάφοι.
Κατά γενικήν ομολογίαν, θεωρείται πολύ σωστή η παραπάνω επιλογή, αφού πρόκειται για τοπίο απείρου κάλλους, πολύ προσεγμένο από την πολιτεία και κατοίκους της Αττικής. Είναι ένα πραγματικό στολίδι. ‘’Τύφλα να ΄χουνε οι Ελβετικές πλαγιές και κοιλάδες.’’
Συνεργεία τηλεόρασης καταφθάνουν απ΄ όλον τον κόσμο, και περιμένουμε, τα πλάνα που θα μεταδώσουν του χώρου και της τελετής, σίγουρα, θα αναβαθμίσουν την εκτίμηση των ξένων για τη χώρα μας.
Πλείστοι όσοι εντόπιοι εκφράζουν την επιθυμία όπως παραβρεθούν στην εκδήλωση. Η Υ.Π.Π. τους προειδοποιεί, τους οδηγούς προς Πάρνηθα, Χειμώνος όντος και με χιονιάδες στον ορίζοντα, να εφοδιασθούν με: αλυσσίδες, μπότες, γεμάτο ρεζερβουάρ, φακό, νερό, ξινιάρι, σταφίδες, κονιάκ, τραχανά, χυλοπίττες….΄Ολοι ανεξαιρέτως οι οδηγοί, ζητούν διευκρινίσεις και διατυπώνουν την ερώτηση:
– Τίνι τρόπω φουλάρει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου;
Αποδέχονται την πρόσκληση, ώστε να παραβρεθούν στην τελετή, όλοι οι βασιλικοί οίκοι Ευρώπης, Περσίας, Αφρικής, όπως και απεσταλμένοι δημοκρατικών καθεστώτων.
Οι εντόπιοι προεδρικοί, φανερά συντετριμμένοι, δηλώνουν πως αδυνατούν να παραστούν στην τελετή, λόγω, εκ των προτέρων ανειλημμένων υποχρεώσεων. Βρίσκονται στην Αλεξανδρούπολη και επιβλέπουν την εκφόρτωση στρατιωτικού υλικού, όπερ και συνοδεύουν έως το Κίεβο, για την αντίσταση του σκληρά δοκιμαζομένου Ουκρανικού λαού.
Τους τίθεται η προβοκατόρικη ερώτηση από κάποιους αντεθνικά σκεπτόμενους και ενεργούντες: Γιατί, πριν μια 20/ετία, περίπου, δεν φέρονται με ανάλογο τρόπο στον σκληρά δοκιμαζόμενο λαο της Σερβίας. Η απάντησή τους είναι αφοπλιστική:
– Οι Ουκρανοί είναι ένας φιλειρηνικός λαός, και στην περίπτωσή τους καταστρατηγείται το διεθνές δίκαιο, σε αντίθεση με τους Σέρβους, λαός κούφος, ιδιότροπος, με ακάθεκτη κλίση προς την ανυπακοή, άνθρωποι τραχείς, ωμοφάγοι, δυσκατάληπτον ομιλούντες γλώσσαν, που πρέπει να φρονηματισθούν.
Οι αμπελοφιλοσοφούντες στους καφενέδες εκφράζουν την άποψη πως: η πίστη και η αφοσίωση στο…διεθνές δίκαιο είναι το συνδετικό υλικό [κόλλα] κάποιου με την προεδρική καρέκλα.
Αποφασίζεται η εκπροσώπιση από γραμματέα,….υποβαθμίζεται σε κλητήρα,….αναβαθμίζεται….
….στο επόμενο, αν θέλει ο Θεός και…. οι άνθρωποι.
– / / – Νικ. Μπακούρης
