Γράφει ο Νίκος Μπακούρης
Έλεγχος γεννήσεων πολύτεκνης οικογένειας
Για τη διασκέδαση ‘’το καρπερό’’ αντρόγυνο ψάχνει να ΄βρει τη λύση αφού λείπουν θέατρα, μπουζούκια, σινεμάτη βρίσκει ….. στο φαΪ
Μάταια ο Τάσος ο γιατρός, καταγόμενος από μεγάλο τζάκι της περιοχής , παλιός γνώριμος της πολυμελούς οικογένειας, στην εξέταση βρίσκει τη σύζυγο στην έβδομη ή όγδοη εγκυμοσύνη και προσπαθεί να επιτύχει κάποιον έλεγχο στις γεννήσεις ΄’της καρπερής’’ ΄ αυτής οικογένειας ΄.
-Κατερίνα,βλέπω να είσαι πάλι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση . Δε μου λες, μέχρι πού θα το πάτε, κάθε δευτερη χρονιά και παιδί; Είσαστε φτωχοί άνθρωποι, πως θα μεγαλώσουν τόσα παιδιά ;
Η κυρα – Κατερίνα, νιώθοντας λίγο άβολα, ασημογελώντας και κρύβοντας εν μέρει το πρόσωπό της , θα δώσει την αφοπλιστική απάντηση :
-Γιατρέ, καλά τα λες ! αλλά δω στην ερημιά που ζούμε μπας και ΄χουμε τα θέατρα και τους σινεμάδες .Με τον άντρα μου αυτή τη διασκέδαση έχουμε μονάχα.
Δέκα και πλέον χρόνια είναι η διαφορά στην ηλικία της πρωτότοκης κόρης από το νεογέννητο μωρό της πολυτεκνής μας οικογένειας.
Στις πολύτεκνες οικογένειες τα κορίτσια, κατά κανόνα, υπερτερούν των αγοριών, είναι προϊόν εν αφθονία. Πολύ γρήγορα μεγαλώνουν, η μία μετά την άλλη, και έρχονται σε ηλικία γάμου. Είναι αιτία πονοκεφάλου των γονιών τους και των υπεύθυνων αγοριών αδελφών η αποκατάσταση των ανύπαντρων κοριτσιών, αφού πρέπει να δοθεί προίκα: σπαρτοχώραφα, αμπέλι, ελιές, μετρητά σε λίρες και γιδοπρόβατα ή μελίσσια, αν διαθέτει η οικογένεια. Αρκετές φορές είναι τόση η αγανάκτηση από τις παράλογες απαιτήσεις και τα πανωπροίκια που φορτικά ζητούνται, ώστε έρχονται στο μυαλό οι φοβερές σκέψεις, αυτές της Φραγκογιαννούς, της φόνισσας του Παπαδιαμάντη.
Η προίκα είναι κάτι επαχθές για την οικογένεια. Οι δύο γειτόνισσες διαπληκτίζονται, τόσο έντονα, ώστε να ακούγονται σε όλο το χωριό, για κάποιο οφειλόμενο και συγχρόνως αμφισβητούμενο χρηματικό ποσό.
-Μωρή! Διαβαστικά του παπά να ‘’ντα’’δώσεις! Σε προίκες και πανωπροίκια να πάνε! Βέβαια, ο Ιερέας του χωριού, που είναι αυτήκοος στις εκτοξευόμενες κατάρες, κατ ιδίαν χαμογελώντας, υποψιθυρίζει <<μακάρι>>.
Τα παιδιά της πολύτεκνης οικογένειας πλησιάζουν, ευρίσκονται, μπορεί και να αφήνουν πίσω τον αριθμό οχτώ. Με τον ερχομό στον κόσμο ενός νέου μέλους της οικογενεείας, λογικά, αυξάνουν και οι φροντίδες της μητέρας στο ‘’να αναστήσει τα παιδιά’’.Συμβαινει, όμως, το αντιστρόφως ανάλογο. Μεγάλο μέρος αυτών των φροντίδων περνά στην πρωτότοκη και δευτερότοκη κόρη. Στη μετασχολική, ύστερα από το Δημοτικό Σχολείο ηλικία, ήδη, αντί να παίζουν με τις κούκλες, ως παραμάνες, προετοιμαζόμενες για τον αυριανό τους ρόλο σαν μητέρες, φροντίζουν το νεογέννητο αδερφάκι τους, που, κατά γενική ομολογία, το κάνουν καλά και με ευχαρίστηση. Το πλένουν, [είναι εποχές, βέβαια, που η σχέση με το λιγοστό νερό του χωριού για καθαριότητα είναι ελάχιστη] του αλλάζουν τα ράκη σπαργανώματος, τα οποία πλένουν, ωστε να επαναχρησιμοποιηθούν, [πρόκειται για εποχές που οι απορροφητικές πάνες βρακάκια είναι αγνωστα] το κοιμίζουν και δις της ημέρας ‘’ζαλωμένη’’ η μεγαλύτερη αδελφή τη νάκα με το μωρό, φορτίο που μοιάζει τρομερά δυσανάλογο με τη σωματική της διάπλαση, ακολουθούμενη, ενίοτε, και από ‘’τα πιανούμενα’’ αδελφάκια, με γοργό βήμα, το φέρει στο αμπέλι, στον ελαιώνα ή στο σπαρτοχώραφο, όπου εργάζεται η μητέρα, για θηλασμό.
Είναι εποχή που γεγονότα, ως το παραπάνω, δεν εκπλήσσουν κανέναν. Αντίθετα, όλοι ‘’έχουν να το λένε’’ για την εν λόγω οικογένεια, γιατί υπάρχει διαδεδομένη η αντίληψη, πώς: *Μικρού παιδιού βοήθεια μεγάλη σωτηρία.*
Εάν κάτι παρόμοιο ήθελε συμβεί σήμερα, είναι βέβαιο πως τα παιδιά, ίσως, να καταλήξουν σε κάποιο κέντρο και οι γονείς να βρεθούν κατηγορούμενοι με κατηγορίες που εμπεριέχονται στο σημερινό ελαστικό δίχτυ κατηγοριών και αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα: εκμετάλευση, καπίεση, έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο, ρατσισμός, σεξουαλική παρενόχληση, ενδοοικογενειακή βία……
Το παραπάνω παιδί της κατοχής, με εμφανή τα σημάδια της ανέχειας, όλο νεύρο, και ‘’ζαλωμένο’’ τη νάκα της οικογένειας, το σήμερα, την εποχή της αφθονίας, το θέλει καλοζωισμένο, με το εποχικό ντύσιμο, ‘’τα φτιασίδια’’, τη σχέση του, με το κινητό στο αυτί, με πρόσωπο χαμογελαστό και νωχελικές κινήσεις να προχωρά για το Σχολείο, τα ιδιαίτερα μαθήματα, την εργασία, τον περίπατο, να φαντάζει ευτυχισμένο, ώστε δεν του λείπει τίποτα. Και, όμως, θα κατευθυνθεί κάπου ‘’απόμερα’’,όπου, θα καπνίσει ‘’το τσιγαρίλο’’ ή και θα προχωρήσει και παραπάνω στα παραισθησιογόνα. ΄Αν και είναι παραπάνω από βέβαιος/η πως η μακροχρόνια χρήση οδηγεί στην κατάσταση φυτό ή και θάνατο, δεν αποκόπτεται. Γεννάται, εύλογα, το ερώτημα:
-Kάνοντας χρήση των παραισθησιογόνων, τελικά, ποιόν κόσμο αποζητά, που, ίσως, τον/την γεμίζει; Μήπως αυτόν της ομηλίκου του/της, πριν 80 και πλέον χρόνια, αυτής με τη νάκα στον ώμο;
Κάτι από το σήμερα ….
Με βουρκωμένα μάτια εμείς οι Έλληνες,καθώς και άλλα 4 δις στο κόσμο συμμετείχαμε στο βαρύ πένθος του Ηνωμένου Βασιλείου για το θάνατο της πολύκλαυστου βασίλισάς του και πριγκιπικής ‘’νύφης ημών των Ελλήνων’’.
Απόλυτα δικαιολογημένα τα Ελληνικά δάκρυα,φέρνοντας στη μνήμη των παλαιοτέρων,τα δικά της δάκρυα για το Ελληνικό δράμα 1944-49, με ενορχηστρωτές κατόπιν υπηκόους της, και τις προσπάθειες της σαν Βασίλισα για τη σωτηρία από τη κρεμάλα Κυπρίων αγωνιστών.
Πολλά παράσημα στους Βασιλικούς γόνους.Αντιπροσωπεύουν ηρωικές πράξεις,τραυματισμούς και κρουνούς,να μην υπερβάλλουμε,λίτρα αιμάτων σε ισάρριθμες μάχες!
Την εποχής της αποικιοκρατίας οι ιθαγενείς εκστασιάζονταν από καθρεφτάκια και λαμπιρίζοντα ‘’μπιχλιμπίδια.Ασφαλώς,από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα!
